Viva la Revolucion!

Hoihoi,

Het is even geleden dat ik voor het laatst een computer met internet heb gezien. In Cuba zijn deze niet zo veel voorkomend en betaalbaar als in de rest van de landen die ik heb bezocht. Maar goed, een update!

Allereerst bedankt voor al jullie lieve mailtjes, smsjes en reacties op mijn site!! Heeft me goed gedaan.

Nu ben ik al bijna een week hier op Fidels eiland. Maandag de 24 stapte ik in het vliegtuig van de maatschappij Cubana. We waren nog niet binnen of het stond al blauw van de rook(?). Het personeel vertrok geen spier en zei dat dit normaal was en dat het kwam omdat de airco op moest starten. Goed... Er vanuit gaande dat de piloot meer zicht had in zijn cabine dan wij in het ruim, stegen we op. En na een klein uur zijn we ook weer veilig geland. Op het vliegveld ging het naar Cubaanse maatstaven redelijk vlot. Wel werd er bij de douane een paar keer diep in m´n ogen gekeken en moest ik met overtuiging zeggen dat ik in Hotel Vedado zou verblijven en laten zien dat ik daadwerkelijk ook een vliegticket naar Amsterdam had.

Tijdens de taxirit richting mijn Casa Particolare (een woonhuis waarin de bewoners een of enkele kamers verhuren) regende het pijpestelen. En het leek of diezelfde dag nog alle kleur van Havana was weggespoeld. Ik werd hartelijk verwelkomd door Ana Miriam, de matron van de casa, toen ik vertelde dat ik haar adres had gekregen van Niels en Maikel (twee jongens uit Gouda waarmee ik de laatste dagen op Isla Mujeres heb doorgebracht (samen met ook de Bredaase Fennie)). Woensdag zou het 26 juli zijn, de Dag van de Revolutie. Fidel Castro houdt dan een speech voor het volk, elk jaar in een andere plaats. Via haar kwam ik er achter de plaats en tijd waarop dit zou plaatsvinden. De volgende dag zat ik dan ook alweer in de bus, richting Bayamo, aan andere kant van het eiland. In de bus ontmoette ik drie Deense meiden en een Deens koppel, die het ook leuk vonden hierheen te gaan. Na 14 uur (argh!) bussen, kwamen we tegen 1 uur ´s nachts aan. De speech zou om 7 uur ´s ochtends beginnen en het terrein zou om 5 uur opengaan zodat de grootste enthousiastelingen de beste plaatsen konden bemachtigen. We besloten dat het tijd, noch geld, noch de moeite waard was om een casa voor de nacht te gaan zoeken. We vonden een plaats om onze rugzakken te stallen in een soort 24uurs ijsbarretje, waar we de tijd probeerden te doden met rum, cola en vanille ijs. Om 4 uur gingen we richting het Plaza del Revolucion (elke respectabele stad heeft er een), daar stond al een grote massa in socialistisch rood gekleede mensen te wachten. We kregen allemaal een vlaggetje en om 5 uur mochten we het plein op. Rennen die lui! Net alsof de Backstreetboys zouden gaan optreden. We vonden een plaats op redelijke afstand van het podium. En toen begon (of eigenlijk duurde voort) het grote Wachten. Om klokslag 7 uur begon het ´voorprogramma´. Er werden liederen gezongen, dansen opgevoerd en speeches gehouden. Om de haverklap barstte de meningte los in een Viva Fidel! (Viva! Viva!), Viva el Revolucion!(Viva! Viva!) en werd er enthousiast met de vlaggetjes gezwaaid. Om kwart voor 8 (ondertussen al zere benen en rug) kwam Fidel zelf ten tonele. We dachten dat de hel zou losbarsten, maar men bleef redelijk rustig en begon driftig met de vlaggetjes te wapperen. Fidel begon. Hij zag er nog goed uit voor zijn bijna 80 jaar (13 augustus is ie jarig), alleen een beetje grijs en zijn stem was af en toe wat schor. Maar dat mocht de pret niet drukken. Het Spaans was toch niet heel makkelijk te volgen en het hele verhaal leek vooral een opsomming van nummers. Voorbeeld: In de Streek Granma hebben we 3267 computers, en 36 computeropleidingen waar 761 studenten aan deelnemen... enz. Na drie kwartier haakten we toch echt af en slopen we terug door het publiek.
Fidel zelf zou het nog tot 11 uur volhouden.

En wij waren net op tijd voor de bus naar Santiago de Cuba, waar het nu Carnaval zou zijn. Alaaf!

xK