Carnaval!

Hola!

Na twee uur bussen stonden we in Santiago. Op zoek naar een casa. Wat niet meeviel met 6 personen. Dus we werden verdeeld over drie casas die dichtbij elkaar in de buurt lagen. Na een kort dutje gingen we om 20 uur de stad in. In de Cespedes straat vlakbij onze casas was het drink- en eetfestijn (mensen zijn hier niet verkleed overigens) en in een grote straat verderop zou later op het de avond een parade plaatsvinden. Op straat werd muziek gedraaid en her en der stonden de mensen te dansen. Tot mijn grote teleurstelling was dit geen Cubaanse live muziek maar reggeaton dat uit de speakers schalde. Twee familieleden van een van de casas namen ons op sleeptouw. En om 23 uur stonden we aan de kant van de straat in afwachting van de parade. Deze werd voorafgegaan door opgedirkte dansgroepen. Maar na een tijdje zagen we de eerste praalwagen. Deze zin in Braziliaanse stijl, met dansende dames gekleed in veren en bikini´s van strass-steentjes! Gaaf! Helaas stopte de wagen voor een tribune en zou daar 20 min blijven staan, dus veel konden we niet zien. We namen ons voor om morgenavond, de laatste avond van het carnaval, terug te komen en op de tribunes te gaan zitten. We waren inmiddels wel kapot.

De volgende avond (donderdag) ontmoetten we elkaar weer en na wat rondgeslenterd te hebben in de stad, besloten we op tijd een plaatsje op de tribune te veroveren. Het was al enorm druk toen we aankwamen en we werden niet toegelaten op de tribune. Een man zei dat we een kaartje moesten kopen. Achter de tribune vonden we een man die ons kaartjes verkocht voor 3 Cubaanse pesos (15 dollarcent). Wij terug met de kaartjes: ¨Jullie mogen er niet in, deze tribune is niet voor toeristen¨. Wat krijgen we nou?! (Dat er in Cuba andere regels gelden voor locals en toeristen daar zal ik zo meer over vertellen). Waar is de tribune voor toeristen? Ja, daar en daar, wees hij. Ik heb toen maar een van de soldaten die de orde moest bewaken overtuigd dat hij ons er maar naar toe moest brengen. Het was nog wel even lopen, bleek. En bij aankomst wilden we naar binnen, bleek ons kaartje niet geldig te zijn. We moesten een ander kaartje kopen, voor toeristen, en dat kostte 5 dollar! Belachelijk, wat waren wij het beu. We hoefden de optocht al niet meer te zien. We gingen maar bier halen. In een drukke straat probeerde een man, op aggressieve wijze de portemonee van Magnus te stelen. Wat hem niet lukte. Nog geen 10 minuten later moest ik een hand uit het voorvakje van mijn tas (die ik uit voorzorg al voor mn buik hield) halen. Heb mn nagels dr maar flink ingezet. Stond hij daar te kijken met mijn Labello in zijn hand. De lul. Wat was ik kwaad!! Ook Magnus was ondertussen nogmaals belaagd (zonder succes). Toen waren we het echt spuugbeu met de Cubanen en hebben we ons teruggetrokken op het dakterras.

De volgende dag had ik besloten om terug te gaan naar Havana. Santiago was geen leuke ervaring, de mannen op straat roepen vanalles naar je en grijpen je soms zelfs bij je arm, geeneen uitgezonderd. De mensen hier maakten op mij een vieze, nare, agressieve, onvriendelijke, ontbetrouwbare indruk. Ze zien toeristen alleen als dollars op poten. Ze wekken de indruk dat ze arm zijn en recht hebben op jouw geld, jij bent immers rijk, terwijl ze het beter hebben dan de mensen in Guatemala of Nicaragua, waar geen gratis scholen en gezondheidszorg is voor iedereen. Zo. Alleen de mensen in de casas zijn aardig (maar ook zij verdienen aan je...). Cuba is geen land waar ik alleen, zeker niet als vrouw, wil rondreizen. Het is teneerste niet leuk, ten tweede niet handig en ten derde misschien wel niet veilig. Ik had van mensen gehoord dat het in Havana beter toeven is en heb besloten daar mijn laatste tijd door te brengen.

xK