Water, water en meer water....

Ha!

Na een erg lange busreis richting de Guatemalteekse grens (de bus vond het nodig om elke 200 meter van de hoofdweg af te gaan om een dorpje van 3 huizen aan te doen) ben ik dan toch weer in Guatemala beland. Op de grens van Honduras wilden ze me geen stempel geven. Het was niet meer nodig zeiden ze, omdat er een regel was veranderd. Jaja! Heb ze toch maar gedwongen om dan tenminste de datum in mn paspoort te stempelen. Gelukkig kwam ik een Duits hippiestel van achter in de 30 (compleet met 'natuurlijke' dreadlocks) tegen die hetzelfde probleem hadden. Samen verder gereisd en in Guatemala kregen we wel gewoon een stempel! Vanaf Puerto Barrios moesten we nog een boot nemen naar Livingston. Het was een kleine boot waar 15 mensen in pasten. Zo, dat was wat. Het bootje stuiterde over de golven! Soms kwamen we met zo'n harde klap op het water terecht dat het spontaan in je rug schoot... Kortom, dit was wel even wat anders dan raften! Veel enger...

Toch nog veilig overgekomen (30 minuten kunnen erg lang duren) en Livingston een soort rastatown te zijn. Overal negers en allemaal wilden ze wat van je. Ze smeren je een tour aan of willen je meenemen naar het 'beste en goedkoopste' hotel. Zo kende ik Guatemala nog niet. De mensen die langs de Caribische kust wonen (ook in Honduras, Nicaragua en Belize) zijn afstammelingen van de slaven die werkten op de plantages in Jamaica. Na de afschaffing van de slavernij hebben zij zich verspreid en hebben er een apart cultuur op na gehouden. De Garifuna cultuur, een mix tussen Afrikaanse en Creoolse invloeden, met een snuifje Maya en katholicisme. 's Avonds ben ik uiteten gegaan en besloot de locale specialiteit, tapado, uit te proberen. Dit bleek een soort 'verrassingssoep' te zijn. Al bij de eerste schep keek ik in de dode ogen van een of andere vis. Al snel kwam ik erachter dat ze met z'n tweeen waren. Verder vond ik nog een krab, van het formaat dat je zelf op het strand tegenkomt, twee bananen en een garnaal (die overigens heerlijk smaakte). De rest van de soep smaakte naar kokos. Een exotische mix dus... Het is me gelukt om het half op te eten... De eigenaresse van het restaurant was een beetje 'n aparte, van Mexicaanse afkomst en zij ging me vertellen hoe het in Livingston er aan toe ging. De mensen op straat werken allemaal op comissiebasis, wat betekent dat ze betaald krijgen om touristen naar een bepaald restaurant te brengen of een tour aan te smeren. Ook zij had mensen in dienst. 'Maar', zei ze, 'verder moest je niks van ze aannemen dan wel kopen, want ze zijn absoluut niet te vertrouwen en doen alles om geld te verdienen. Paolo, de man die voor haar werkte, zei al eerder tegen ons dat de Mexicaanse niet helemaal spoorde, dat ze teveel praatte en dat we vooral niet naar haar moesten luisteren. Haha, wat moet je met zulke mensen!!


De volgende dag, vrijdag, had ik me opgegeven voor een tour naar de watervallen Los Siete Altares. Het had de afgelopen tijd veel geregend dus de paden waren veranderd in modder en de omgeving in een moeras. Ik ben drie keer onderuit gegaan op mn slippertjes. Mijn goeie hum was toen al ver te zoeken. Daarna moesten we in een smalle, wankele kano die, met onze groep erin, nauwelijks nog 10 cm boven het wateroppervlak uitstak, een stuk door de mangroven varen. Toen kregen we een magere lunch, waarbij het drankje niet in de prijs inbegrepen was... Vervolgens gingen we verder over het 'strand', dat nauwelijks een meter breed was en vol lag met flessen en andere plastic troep. We moesten entree betalen voor de watervallen, ook niet inbegrepen. Al klimmend en wadend door de rivier en over kleine watervallen bereikten we eindelijk de grootste waterval. Waar we een heerlijke verfrissende duik konden nemen (dat dan weer wel!). En toen moesten we het hele eind terug... Op het eind hadden we de keuze tussen nog eens 1,5 uur over het vervuilde strand te lopen of met een truck terug te gaan. Iedereen was er al snel over uit... Wel moesten we natuurlijk weer extra betalen!! Wat een klote tour! Gelukkig hadden we een erg gezellige groep. 's Avonds ben ik nog met twee ervan, Zweedse meiden, uit eten geweest. Garnalen!

De volgende dag wilde ik een boottripje gaan maken naar Rio Dulce. Volgens de LP zou dit een heel mooi tripje zijn. En dat was het ook, erg veel groen, huizen op palen, pelikanen en heel veel (hoog) water. Op de terugweg naar Livingston begon het verschrikkelijk te plensen. Met als resultaat dat iedereen onder een lekkend, plastic zeil zat te bibberen. Een absoluut dieptepunt... Gelukkig had ik op de heenweg al om mee heen kunnen kijken. Ook kwam ik Neil, een Schot die ik in San Cristobal had ontmoet, tegen op de boot! 's Avonds met hem en een groepje mensen waar hij meereisde uit eten geweest. Daarna nog geprobeerd om Garifuna muziek life te zien. Maar helaas was de party gister al geweest, blijkbaar. Vanavond speelden ze twee nummers op trommels voor de drie man (wij) en een paardekop (een aantal locals) die in het cafe zaten. Daarna hadden gingen ze met de pet rond en hadden ze 'pauze'. We hebben ze nooit weer gezien, laat staan gehoord...

Kortom, Livingston heeft geen diepe indruk op me gemaakt en ik was blij dat ik zaterdag weer weg kon (was nog bang dat het niet zou kunnen ivm stormvoorspellingen...). Op naar Belize!

xK